Artykuły

Gry i zabawy

Rytm średniowiecznego miasta wypełniała nieustanna praca. Ona też kształtowała poglądy, system wartości i zasady postępowania. W tym ustalonym porządku nie mogło jednak zabraknąć miejsca na wypoczynek i zabawy. Sprzyjały temu dni świąteczne, organizowane targi, uczty, spotkania cechowe i brackie. Życie towarzyskie toczyło się nie tylko w pracy ale i po pracy. Zawieranie transakcji handlowych było okazją do spotkań, którym towarzyszyła muzyka, mocniejsze trunki i śpiew.

Źródła elbląskie już w 1348 roku wymieniają flecistę (proconsul cum fistulatore), późniejsze z początku XV w. dodają: puzonistę, organistę lub ogólnie nazywanego muzykanta. Rada miejska zatrudniała swoich muzyków, którzy towarzyszyli rajcom nie tylko podczas uczt ale także na wyprawach wojskowych, np. flecistów i puzonistę. Mniejszych umiejętności zapewne wymagała gra na bębnach , chociaż i tutaj musiano osiągnąć wysoki kunszt, skoro na przykład podczas wizyty w 1335 r. Księcia Lancastera z Anglii jego pobyt umilały występy takich muzykantów. Główną rozrywką patrycjuszy były uczty urządzane w ratuszu, na górnym piętrze sukiennic, lub w ogrodzie strzeleckim, który zorganizowano zapewne już w XIV w. Okazją do takich spotkań były wizyty w mieście dostojników krzyżackich, zagranicznych posłów, posiedzenia związane z podsumowaniem rocznych rachunków lub inne preteksty na przykład powrót szafarza z Bałgi. Istniał specjalny urząd, tzw. Druga kamlarnia wewnętrzna, który zajmował się prowadzeniem kasy i zakupem produktów potrzebnych na uczty radzieckie . Oprócz wystawnych uczt organizowano tzw. Collacio, czyli przekąski wieczorne, podczas których podawano wino, piwo, owoce i cukry.

Roman Czaja, Tadeusz Nawrolski

Całość artykułu dostępna: Historia Elbląga Tom I,  Rozdział VI Kultura – „Gry i zabawy”